Bir Şarkı Söylüyordu Bize Güneş, Aşkı Vaadediyordu...

Bir sevgilim var. Genelde baharları ve yazları görüşüyoruz. Ama bazen de kıyamıyor bana ve kışın ortasında ansızın çıkagelip kurtarıyor beni karanlığımdan. Onu o kadar çok seviyorum ki ne zaman onu görsem, onu düşünsem içim içime sığmıyor. Zıplayıp-hoplamak ve kırlara çıkıp onunla başbaşa uzun yürüyüşler yapmak istiyorum. Ona aşkımı haykırmak istiyorum!
 Bir yürek dolusu bağırmak ve kucaklamak geliyor içimden. Beni gülümsetmesini seviyorum. Yalnız beni mi, herkesi mutlu etmeyi başarıyor o. Çünkü o kadar ümit verici ve heyecanlandırıcı ki. Bazen uzun zamanlar ayrı kaldığımız oluyor. Çok özlüyorum. Kavuşmak için çıldırıyorum. Sadece onu ve sıcaklığını hissetmek istiyorum.
Kimi zaman dayanamıyorum ve onu görmeye gidiyorum. Buluşmalarımızı ortak ve kıymetli bir dostumuzun şahitliğinde gerçekleştiriyoruz. O kadar huzurlu günler geçiriyoruz ki, ihtiyacımız olan tek şey beraber olmamız.
Uzun zamandır yine ayrı kaldık sevgilim... Yine çok özledim seni! Varlığına, şefkatine, hayatıma kattığın o renge ihtiyacım var. Duyduğuma göre dostumuz "Deniz" i de ziyaret etmemişsin ne zamandır. O da çok yakınıyor hasretinden. Gerçi ben de ihmal ettim ya onu, neyse...
Sevdiğim, "Güneş" im, gökyüzünün altın kalbi! Ne dersin bir sahil kasabasında dostumuz Deniz, sen Güneş ve ben... Eski günleri yâd etsek? Bir kadeh şarap ve söylenmeyi bekleyen bâkir kelimelerimizle...